Als het stormt in je leven
Steeds vaker hoor ik de verhalen aan van vrouwen die middenin een hevige storm zitten. En dan bedoel ik niet in een of andere herfststorm, maar een nare fase in hun leven. Een storm van de zwaarste categorie zeg maar. Bij de een is het een scheiding, waarbij de man ineens denkt het elders beter te kunnen krijgen en bij de ander is het een andere heftige gebeurtenis. Ook zitten veel vrouwen tegen een burnout aan omdat ze perfectionistisch zijn, vaak vanuit het idee dat ze zichzelf niet goed genoeg vinden en de erkenning daarom buiten zichzelf zoeken. Herkenbaar
Voor mij zijn vooral de verhalen van de laatste groep erg herkenbaar. Ik was enorm perfectionistisch en alles wat ik deed moest perfect. Daarnaast kon ik moeilijk delegeren omdat ik het beter kon en ik dus ook last had van controledrang. Dingen loslaten? Daar had ik nog nooit van gehoord. Als ik iets zou loslaten dan liep het in de soep, daar was ik vast van overtuigd. Mijn baan was enorm stressvol en ik had veel verantwoordelijkheid. Door de snelle wetswijzigingen kon ik mijn perfectionisme niet in stand houden. Het was onmogelijk geworden om alles bij te houden. Fouten maken vond ik vreselijk! Uiteindelijk ging ik er dus aan onderdoor. Nick & Simon
In die tijd was ik nogal weg van Nick & Simon en zij hadden een liedje waarin ze zongen: "Jij moet hier ooit nog eens vandaan". Ik wist gewoon dat dat op mij sloeg. Die zin heeft wel twee jaar door mijn hoofd gespookt. En steeds dacht ik: "ja, maar hóe dan? Ik kan niks anders!" En dus ging ik maar door en door en door. Opgeven is falen en falen is niet perfect. Dus geen optie voor een perfectionist. Lichamelijk onderuit
Omdat mijn hoofd nooit op zou geven, want hé perfectionistisch, had ik al een tijdje last van schouderklachten. Achteraf van stress en altijd met opgetrokken schouders door het leven gaan omdat je alles persé goed wilt doen. Maar ook dat kreeg mij er niet onder. Er was zwaarder geschut voor nodig om mij neer te krijgen. En dat zware geschut kwam uit een bijzondere hoek. Bowlen
In september 2013 gingen we gezellig met de hele familie bowlen. Ook dat moest natuurlijk weer perfect. Ik was lekker op dreef en mijn laatste worp zou een strike worden, ik voelde het aan alles. En toen gebeurde het. Ik voelde een scherpe pijnscheut in m'n rechterpols en ik wist dat dat niet goed kon zijn. Vanaf die dag had ik regelmatig van die pijnscheuten. De dokter, waar ik pas een maand later naartoe ging, stuurde me door naar het ziekenhuis. Daar konden ze niks vinden. Dus ik ging weer door. De pijnscheuten bleven en mijn pols ging steeds vaker op slot als ik aan het typen (heel snel vanwege de hoge werkdruk) en muizen was. Rust
Om een lang verhaal kort te maken. Ik kwam weer in het ziekenhuis terecht en daar kreeg ik een polsbrace en 6 weken rust voorgeschreven. Dat was eind 2013. Pas toen ik 6 weken rust had gehad en ik daarna weer voorzichtig begon met werken, liep m'n hoofd vast. Het ging niet meer. Ongeloof en irritatie bij m'n collega's die het zelf natuurlijk net zo druk hadden als ik en toch ook gewoon doorgingen. Een jaar lang heb ik geworsteld en geploeterd om weer te reïntegreren. In dat jaar waren er hevige confrontaties met collega's, die voelden als kruisverhoren. Ook buitenstaanders meenden zich ermee te moeten bemoeien. Wat was er toch met me aan de hand? Stelde ik me niet vreselijk aan? Diagnoses
In november 2014 kreeg ik na een kijkoperatie aan m'n pols te horen dat ik geen aansteller was ten aanzien van m'n pols. Zelfs daar had ik lang over getwijfeld omdat er op mri-scans en röntgenfoto's niks te zien was. De diagnose was een scheur in de meniscus van m'n pols. Ook wel TFCC genoemd. Niet lang daarna kwam ik bij GGZ terecht omdat ik alleen nog maar kon huilen. Ik kreeg ook daar een diagnose. Een burnout in het laatste stadium, depressie... Op de bodem van de put
En daar zat ik, op de bodem van de diepste put. Echt een zwart gat. Dieper kon niet, ik zat op de bodem. Als ik heel goed keek dan zag ik heel ver boven me een klein streepje licht. Maar er waren ook dagen dat ik het niet zag. Dan moest ik voor handtherapie naar Zwolle en dan dacht ik: "als ik nu het stuur opzij gooi dan is alles voorbij". Voor die tijd kon ik me niet voorstellen dat je niet meer zou willen leven. Overal was een oplossing voor was altijd mijn gedachte. Mijn perfectionisme was hier uiteindelijk mijn redding. Opgeven? Dan faal je. Ik werd steeds vastbeslotener om naar dat streepje licht te klimmen. Klimmen
Maar hoe kom je daar dan? Bij dat streepje licht? Ik besloot om maar gewoon te beginnen met klimmen. Steeds een klein stapje. Perfectionistisch als ik was besloot ik natuurlijk om er beter uit te komen dan ik erin was gegaan. Om mezelf opnieuw uit te vinden, een betere versie van mezelf te worden. Vanaf het moment dat ik dat besloten had en vastberaden was dat het me ging lukken, kwam ik daadwerkelijk elke dag een stapje dichterbij dat streepje licht. Goede reis
Een vriend van ons, die zelf een burnout had gehad, wenste me een goede reis. Op dat moment had ik nog geen idee waar hij het over had, maar het was inderdaad een reis. Langs bergen en langs dalen en ik leerde genieten van het uitzicht. Ik leerde om los te laten en ik las boeken (van Michael Pilarczyk en Hans Peter Roel), ik bezocht lezingen en workshops, ik mediteerde en ik stond mezelf toe om op slechte dagen in een hoekje van de bank onder een dekentje Netflix te kijken. Ik leerde dat mijn kinderen door ze zelf hun eigen fouten te laten maken meer leerden dan wanneer ik er altijd was om ze te redden en dat dat niet zielig voor ze was, maar juist een groot kado. Een nieuw doel
En tijdens de reis ontdekte ik dat ik anderen wou helpen, wat ik eigenlijk altijd al gewild heb, zolang ik me kan herinneren. Ik heb niet voor niks ooit gekozen voor een psychologiestudie. Onderweg ben ik alleen verdwaald geraakt. Inmiddels weet ik dat dat geen verdwalen was, maar dat het precies zo is gegaan als het moest gaan. Anders was dit verhaal er niet en dan was mijn missie niet zo helder geworden en had ik me niet zo kunnen inleven in de verhalen van mijn lieve klanten. Dan was ik de zoveelste psycholoog geworden die ook maar gewoon z'n werk doet. Coachopleiding
Toen kwam de opleiding tot jongerencoach voorbij, bij Sonnevelt opleidingen en die besloot ik te gaan doen. Tijdens die opleiding moest je ook weer met jezelf aan de slag, anders ben je een waardeloze coach. En daar was Ingrid, Ingrid Arts. Die mooie lieve vrouw, die eigenlijk diep van binnen een hippie is... Ingrid heeft me, waarschijnlijk zonder het zelf door te hebben, enorm mooie inzichten gegeven. Zo wou ik graag een keer wat eerder weg om mijn dochter op Papendal te zien meedoen aan een selectietraining voor pré-jeugdoranje. Ik had al allemaal excuses bedacht en mijn vraag zorgvuldig ingekleed. Toen zei ze tegen mij: "je bent een volwassen vrouw, je bepaalt zelf toch wat je doet?!" Ojaaaa... Ondeugend
En toen gaf ze me de opdracht om ergens in de komende maand iets te doen wat niet mag, om lekker ondeugend te zijn. Dat vond ik erg spannend, want ik ben zeer correct opgevoed. Maar het was leuk! En bevrijdend!!! Ik heb in de file een stuk afgesneden door over de parkeerplaats te rijden. Wel zo onopvallend mogelijk, haha. Maar dat scheelde zeker een minuut of 10. Want het verkeer stond muurvast. Er bleken geen consequenties te zijn en het voelde heerlijk om mezelf dit toe te staan. Dezelfde week nog heb ik in de sportkantine een zelf meegebrachte salade opgegeten toen m'n dochter weer eens op een onmogelijk moment een wedstrijd had. Het was niet toegestaan om zelf meegebrachte etenswaren te nuttigen. Ik voelde de ogen van de barman in m'n rug prikken, maar hij heeft er niks van gezegd en ik zie 'm toch nooit meer terug. Hoop ik... hahahahaha... De storm gaat liggen
Inmiddels nadert het einde van 2017 alweer en ik kan inmiddels zeggen dat in mijn leven de storm is gaan liggen. Ik heb gaandeweg wel geleerd dat je vaak geen of weinig invloed hebt op wat zich allemaal in je leven aandient. Maar het mooie is, dat je wél invloed hebt op wat je ermee doet in je hoofd! Zodra bij jou de knop omgaat dat je deze storm gaat overleven en dat je er beter uit gaat komen dan je erin ging, gaat het bergopwaarts. Je gaat zelf weer achter het stuur zitten in plaats van op de achterbank en je gaat jezelf opnieuw uitvinden! En ik kan niet wachten om je daarbij te helpen... [activecampaign form=17] 
