Einde schoolvakanties
Het is alweer meer dan een week geleden dat alle schoolvakanties in Nederland voorbij waren. Dat betekent dat in ieder geval alle mensen met schoolgaande kinderen inmiddels weer terug zijn van een welverdiende vakantie. Grote kans dat die mensen ook weer druk zijn met de dagelijkse ratrace van vroeg opstaan, kinderen aankleden, lunchpakketjes maken, taxichauffeur spelen, plannen, organiseren, huishouding, administratie, sporten, vrijwilligerswerk.
Back to life, back to reality
Ook hier is na een meer dan geweldige vakantie de dagelijkse realiteit weer begonnen. Maar ik ben nog nooit eerder zo vreselijk hard geland als nu. Onze vakantie was dan ook geen doorsnee vakantie. Het was een reis, door het westen van de Verenigde Staten, samen met onze kinderen van 17 (voor de laatste keer mee) en 15. En waar het aan ligt, dat ik zo hard geland ben? Dat het me zo zwaar valt om het gewone leven weer op te pakken? Ik denk dat het een combinatie van factoren is…
Té goed in loslaten
Normaal gesproken valt het me ook al niet mee hoor, om na een vakantie de draad weer op te pakken. Ik kan een beetje té goed loslaten in m’n vakantie denk ik. Dan kom ik terug en dan weet ik nog net m’n eigen naam… De rest moet dan langzaam indalen. Wat een beetje lastig is als je de laatste 3 weken vakantie had en je dus onmiddellijk weer volop aan de bak moet. En dan heb je ook nog een jetlag van de 9 uur tijdverschil.
Geheugenverlies
Dat van alleen m’n eigen naam nog weten is misschien licht overdreven, maar de dag na thuiskomst stonden er twee meisjes voor de deur. Ik herkende ze wel, want ik geef ze volleybaltraining, maar van een van de twee kon ik echt dus even niet meer op de naam komen. En de dag daarna stonden er 23 om me heen waarvan ik ook niet meer 1-2-3 alle namen wist.
Aan vakantie toe
Drie weken lang hebben we in Amerika de prachtigste dingen gezien en beleefd en dan ben je ineens weer thuis. Op zich lekker, je eigen bed enzo, ik weet het wel… Maar ik word dan midden in de nacht wakker, ik wou zeggen werd, maar afgelopen nacht had ik het weer. “Waar ben ik?” En: “wat moeten we morgen doen?”. Het waren 3 ongelooflijk intensieve weken en ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik ben eigenlijk aan vakantie toe.
Weemoedig
Ik realiseer me ook dat deze reis lastig te toppen wordt, al zijn er natuurlijk nog genoeg mooie bestemmingen in de wereld, maar ik word daar een beetje weemoedig van, nooit meer voor het eerst de Grand Canyon zien… Met met z’n vieren op vakantie is ook voorbij, daar heb ik het misschien nog wel het zwaarst mee. En ik weet best dat het alleen maar oergezond is dat een jongen van 18 ervoor kiest om niet meer met z’n ouders en zusje op vakantie te gaan, hoe gezellig we het ook samen hebben gehad. Maar toch…
Kwestie van focus
En dan heb ik het nog niet eens over alles wat er niet zo lekker liep en tegenzat de afgelopen week. Ik zal je de details besparen… Het gevaar is nu om me te focussen op alles wat er niet meer is en wat er fout ging, want dan volgt er meer van dat, aldus de wet van de aantrekkingskracht. Dus volg ik m’n eigen adviezen maar weer eens op. Opschrijven wat er wél goed gaat, waar ik dankbaar voor ben, leuke nieuwe avonturen verzinnen, leuke dingen doen, m’n hoofd opruimen ook (m’n hoofd zit er vol van en alles is er tegelijk) en de aap in m’n hoofd negeren! En de negatieve overtuigingen (het wordt nooit meer zo leuk bijvoorbeeld) in m’n hoofd ombuigen met de methode die ik gebruik voor m’n ‘anders leren kijken’ coaching. Voor nu dus werk aan de winkel.
Note to myself
En voor komend jaar? Ik maak een hele grote notitie dat we de komende zomervakantie vooral gaan relaxen en dat we echt niet weer de laatste 3 weken gaan. Alles voor een zachtere landing…